Alweer weet ik niet meer waar de sleutels zijn, ik lach het weg met de opmerking; "Ja dat ben ik nu eenmaal".
Diep in mezelf ben ik bang dat ik mijn moeder achterna ga. Ik merk dat ik dezelfde dingen doe die mijn moeder deed. Door mijn ongeduld stoot ik vaak mijn tenen of loop iets omver, doe twee dingen tegelijkertijd en dat gaat al helemaal niet goed omdat ik me alleen maar kan focussen op één ding. Kom soms slecht uit mijn woorden of vergeet woorden. De angst vliegt me dan aan.
Vergeet alles gelijk weer en namen zijn onmogelijk voor mij om die nu te onthouden. Nare gevoelens, veel verdriet wisselt zich af met irritatie, moe en rusteloosheid. Eerder kon ik altijd heerlijk slapen en vooral heel veel en lang. Nu word ik steevast erg vroeg in de ochtend wakker.
Al eerder heb ik onderzocht of ik de erfelijke variant van de dementie van Mem heb, maar dat is eigenlijk onmogelijk. De frontotemporale dementie zit in zijn geheel niet in onze familie. Als dit wel zo was, zou je dan willen weten of je deze ziekte zelf zal krijgen? Een moeilijke vraag en die is voor iedereen weer anders.
Op dit moment zou ik het niet willen weten, gezien het feit wat er dan allemaal op je af komt en iedereen dan je gelijk in een vakje gaat stoppen.
Misschien is er nog hoop voor mij............ wat blijkt, alle bovenstaande symtomen kunnen namelijk ook voorkomen als je in de overgang bent. Wat een opluchting.
Samen met de opvliegers en de hoofdpijnen ga ik een nieuwe fase van mijn leven ontdekken. Wie heeft er nog tips voor mij? Dit even aan Mem vragen is er helaas niet meer bij.
"De puurste vorm van leven is omarm je leven" - Grietje
Comentarios