Na vele jaren van zorgen voor Mem en mijn vader ondersteunen mag ik eindelijk deze 'baan' opzegggen... Ik mag weer dochter zijn.

Klinkt erg raar, maar dit valt me erg zwaar en ik viel in eerste instantie in een gat. Opeens was ik niet meer nodig. Mem zit op een ontzettend mooie plek met hele lieve zorgprofessionals. Ik mag het echt loslaten. Ik hoef niet meer nette kleding te bewaren thuis, ik hoef niet bang te zijn dat ze 8 kledingstukken over elkaar aantrekt, dat ze niet controleren of ze gewassen is, dat ik haar meekrijg in een natte nacht inco met ontlasting, dat ze geen aandacht en liefde krijgt, dat ze het gevoel heeft niet welkom te zijn en dat wij niet welkom zijn.
Wat ook meespeelde was dat door mijn ogenschijnlijke onrust ik dit toch onbewust op Mem projecteerde. Zij wil alleen het allerbeste voor mij en dat is als haar dochter gelukkig is. Dit was ik niet en hoe goed ik dit ook kon verstoppen, dit voelde zij.

Nu is bij mij alle stress van het vechten voor haar van me afgevallen. Niet alleen voel ik me beter, maar je ziet ook dat Mem een stuk
ontspannender is. Ze is niet meer boos en haar lichaam is ontspannen. Ze voelt zich nu thuis.
Hoe weet je dat je vader of moeder op een goede plek zit?
Mijn advies is ga dit voelen.
Hoe voelt de omgeving.
Hoe is de sfeer.
Hoe word jij benaderd door het personeel.
Kijk naar de medebewoners.
Vraag de medebewoners en hun familie.
Vraag het personeel of ze hier hun eigen ouders zouden willen laten wonen.
Is er een wachtlijst voor het personeel?
Is er een wachtlijst voor de bewoners?
Nu mag ik helpen waar nodig om haar gedrag beter te begrijpen, mijn/ons advies en informatie wordt gewaardeerd en dat voelt goed. Ik voel me gehoord. Nu wil ik graag helpen.
"Dat is mijn huisje", zei Mem en ze wees naar haar kamer
Op onze bezoeken aan woonzorgvoorzieningen horen we vaak dat zorgorganisaties moeite hebben met de familie. Hoe betrek je de familie erbij?
Voor zorgprofessionals heb ik dit advies:
Een verhuizing is ontzettend emotioneel voor iedereen en onderschat dit niet, luisteren en iemand horen in zijn verhaal is dan het allerbelangrijkste.
...... Gewoon luisteren en toon begrip voor deze vaak moeilijke beslissing en het meestal niet vrijwillig moeten loslaten van de dierbare wanneer die uit zijn vertrouwde omgeving gaat.
Hele ware woorden, zeker wat betreft die verhuizing. Voor zowel degene die verhuist, maar ook voor de naasten 🙏❤️